Dossier Vuurwerkramp 13 mei 2000 // Woede en verdriet op bijeenkomst over vuurwerkramp in Enschede: ‘Overheid heeft eigenlijk niks geleerd’
Welke lessen kunnen we trekken uit twee vuurwerkrampen, die in Culemborg in 1991 en die van Enschede op 13 mei 2000? In opdracht van de Tweede Kamer zocht de Universiteit Twente naar antwoorden en informeerde maandagavond de inwoners van Enschede over hun bevindingen. Nog steeds is er veel boosheid en verdriet.
In de Burgerzaal in het stadhuis van Enschede staan deze avond vijftig klapstoeltjes klaar. Dat blijken er al snel te weinig. Naast zo’n 30 gemeenteraadsleden melden zich ongeveer 60 anderen. Hermien Boers is een van hen. Net als iedereen in de Burgerzaal heeft ook zij haar herinneringen aan 13 mei 2000.
Ze was zeven maanden zwanger, hun huis aan de Drienerweg raakte zwaar beschadigd door een blok beton, maar zelf bleven ze ongedeerd. De vuurwerkramp is en blijft onderdeel van haar leven. „Ik ben hier niet voor de schuldvraag, ik wil alleen maar weten of ze er iets van hebben geleerd.”
Ontluisterend
Deze avond lichten René Torenvlied van de UT en Matthijs Moorkamp van de Radboud Universiteit hun rapport toe. Hun bevindingen zijn ontluisterend.
Blijf op de hoogte
Krijg een melding bij belangrijk nieuws over Enschede e.o..
Hoe licht en zwaar vuurwerk in een gesloten ruimte een massa-explosie teweeg kunnen brengen. Hoe vuurwerk in woonwijken wordt opgeslagen, en erger: er zelfs mensen boven wonen. Hoe door corruptie bij Defensie en geruzie tussen twee ministeries er niks is gedaan met het onderzoek naar de explosie in Culemborg. Hoe de brandweer niet de goede instructies had. Bij de ramp op die zonnige zaterdag in Enschede in 2000 kwamen 23 mensen om het leven, onder wie 4 brandweerlieden.
Emotioneel verhaal brandweerweduwe
Dat dit diepe wonden heeft geslagen, blijkt als er na de presentatie ruimte is voor vragen. De zaal heeft ademloos geluisterd, maar brandt dan los. Er volgen nauwelijks vragen, des te meer visies en verwijten. Van oud-rechercheur Jan Paalman, SE-Fireworks-directeur Rudi Bakker en enkele anderen die al jaren tevergeefs proberen de oorzaak van de ramp te achterhalen. Ze leggen zich niet neer bij het rapport en de antwoorden die ze krijgen.
Emotie overheerst, mensen verheffen hun stem, schreeuwen zelfs en vallen elkaar in de rede. Alleen als brandweerweduwe Mathilde van der Molen vertelt wat de ramp voor haar heeft betekend en nog steeds betekent, is het muisstil.
Hermien heeft antwoord
Het overgrote deel van de zaal heeft vooral geluisterd. Ook Hermien. Ze is onder de indruk van de boosheid en het verdriet dat bij sommigen nog steeds leeft. Heeft ze antwoord gekregen op haar vraag of de overheid er iets van heeft geleerd? Ja, dat heeft ze. „Na afloop ben ik naar de onderzoeker gestapt en heb het hem gevraagd. Zijn antwoord: Eigenlijk niks. Daar schrik ik wel van. Wat moet er dan gebeuren?”
De Tweede Kamer praat over een maand over dit rapport. Hermien houdt hoop. „Misschien doen ze er dan toch iets mee.”
Bron : Tubantia.NL