Dossier Zoutwinning // Hangt de toekomst van een groot chemieconcern nou écht af van wat er in Haaksbergen wordt besloten?
HAAKSBERGEN - Wie Sint Isidorushoeve zegt, zegt zout. Maar dat is iets van de laatste tijd. Er valt veel meer te vertellen over het kerkdorp van Haaksbergen. Wist je bijvoorbeeld dat De Hoeve het allerjongste dorp van Twente is? En dat er ondanks de jeugdige leeftijd 88 80-jarigen wonen?
Marjon Kok 22-10-22, 07:00
Komende week wordt het even spannend voor zowel de inwoners van Sint Isidorushoeve als die van de Haaksbergse wijken in de buurt. Woensdag moet de politiek zich uitspreken over de zoutboringen. Er staat een ‘verklaring van geen bedenking’ op de agenda van de gemeenteraad. Een verklaring van wat...???
Wie even googled, ziet dat die verklaring nodig is als er plannen worden gemaakt die niet helemaal passen. De grond rond De Hoeve is (nog) niet bedoeld om naar zout te boren. Dat moet dus even geregeld worden. Als die verklaring wordt afgegeven, is de weg vrij om chemieconcern Nobian de vergunning te geven om het zout uit de grond te halen. Een belangrijke stap dus. En lang niet iedereen ziet dat zitten.
Want: passen de boorlocaties in een omgeving waar agrarische activiteiten en landelijk wonen samengaan? Hoe matchen die acht boorstations ten zuiden van de nieuwe N18 met het landschap dat door de genoemde autoweg al rigoureus is veranderd?
Duurzaam?
Als de zorgen zo groot zijn, lijkt het totaal ongepast dat de werknemers van Nobian doen alsof de toekomst van hun kinderen afhangt van de zoutboringen in Haaksbergen. In een brief roepen zij op verder te kijken dan de belangen van de omwonenden van de toekomstige zoutputten. „Bij uw besluiten staan ook voor ons, onze kinderen, onze families en die van onze toeleveranciers en klanten grote belangen op het spel.” En wisten ze in Haaksbergen wel hoe duurzaam het chemieconcern is? Weten ze bijvoorbeeld dat met restwarmte van Nobian woningen en bedrijven in Hengelo worden verwarmd?
Dan mag het opmerkelijk worden genoemd dat Nobian in een ander Tubantia-bericht de noodklok luidt over de hoge energierekening. Die gaat bij Nobian dus door het dak, en dat leidt tot problemen. „We zien dat onze afnemers moeite hebben met de hogere prijzen. Ze kunnen die niet meer doorberekenen. Ze bestellen daarom minder en dat raakt onze omzet en ons voortbestaan.”
Als een bedrijf als Nobian minder produceert, heeft dat grote effecten verderop in de productieketen. Chloor wordt gebruikt voor de productie van kunststoffen, die weer worden gebruikt om bijvoorbeeld zonnebrillen, medicijnen en autostoelen te maken. En het zijn juist dit soort netwerkeffecten die tot grote economische schade kunnen leiden, blijkt uit een recente studie van de Rabobank. Dat betekent overigens niet dat de hele keten instort als de productie hier wegvalt. Want Nederland is niet het enige land met een chemische industrie. De productie in Nederland kan in principe vervangen worden door import. Of dat verstandig is, is trouwens zeer de vraag.
Genoeg over zout
Want er valt veel meer te vertellen over De Hoeve. Zo woont daar Heleen Lansink en dat is een boerin met guts. Ze heeft een column in ‘Vee en gewas’, waarin ze kritisch is over de protesten tegen de kabinetsplannen om de stikstofuitstoot terug te dringen. En NRC vertelde ze laatst hoe heftig het is als je steeds maar weer moet uitleggen waarom er aan jouw boerderij géén omgekeerde vlag wappert. Voor al haar inspanningen om burger en boer dichter bij elkaar te brengen, kreeg ze vorige week de Waarde-Ring van de provincie Overijssel.
Zij is een van de twaalfhonderd inwoners die De Hoeve telt. En er zijn er meer waar je trots op kunt zijn. Dat Sint Isidorushoeve een dorp is vol verrassingen, is te lezen in dit wonderschone portret van Tubantia-journalist Herman Haverkate: ‘Dit dorp is niet ontstaan maar uitgevonden’. Pas sinds 1927 staat het op de kaart en heeft het een naam. „Eén huis: meer stond hier niet”, vertelt de 83-jarige Marinus Ros. „Mijn eigen vader was ouder dan het dorp. Geen moment in zijn jonge leven heeft hij kunnen vermoeden dat hij ooit nog zou wonen in een dorp met de naam Sint Isidorushoeve. De Hoeve is niet ontstaan, maar uitgevonden. Eigenlijk bestaat het nog maar net.”
Hoevenaar Jan Wielens stipt toch de zoutplannen nog even aan. „Krachten van buiten zijn er altijd geweest”, zegt hij achter de keukentafel. „En die zijn er nog steeds. De oorspronkelijke plannen voor het tracé van de N18, de plannen ook om hier naar zout te boren: als het niet de natuur is, dan is het wel de mens die hier de boel komt verstoren. Maar de veerkracht is altijd groot geweest. Juist bij grote problemen of verdriet zoeken we elkaar op.”
Over Marjon Kok, de verslaggever die je in vogelvlucht meeneemt door het nieuws van de week.
Marjon Kok (55 + 1) schrijft al meer dan dertig jaar voor De Twentsche Courant Tubantia. Na haar studie Nederlands en aardrijkskunde in Utrecht keerde ze voor de liefde (en onder luid gejuich van haar grootmoeder uit Enschede) terug naar Twente, waar ze ook geboren is. Bij de krant leerde ze het vak op de redactie in Haaksbergen.
Na zeven jaar zette ze haar loopbaan voort in Enschede. Eerst op de stadsredactie, later op de bijlagenredactie, waarna ze chef werd van de kunstredactie. Daar ontdekte ze dat haar hart toch echt ligt bij het schrijven over de mensen en dingen die Twente een beetje mooier maken.
Inmiddels doet Marjon dat met veel enthousiasme als stadsverslaggever in Enschede. Een kleine disclaimer: in haar woonplaats Haaksbergen zou ze graag af en toe boodschappen doen bij Lidl..
Bron : Tubantia.NL
Zie ook o.a.
https://emls.webnode.nl/search/?text=zoutwinning+&type=2